cocktel แอลกอฮอร์ร้ายพาใจให้มีรัก

/> /> />

บทนำ

                ในค่ำคืนที่มืดมิด ที่มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่อง เงายาวทอดไปตามถนนที่แสนจะเปลี่ยวและรกร้าง นี่เป็นมุมมืดมุมหนึ่งที่ชาวกรุงไม่ค่อยมีใครรู้จัก แต่ทว่ามุมมืดแห่งนี้กลับซ่อนตัวอยู่ในเมืองหลวง! สถานที่สำหรับสิ่งผิดกฎหมาย การกระทำเลวร้าย แหล่งรวมตัวของแก๊งเด็กเหลือขอ หรือแม้แต่การฆาตกรรม...

                ทว่าในค่ำคืนนี้กลับเงียบอย่างผิดปกติ มีเพียงเจ้าของเงายาวเท่านั้นที่ยังคงหลบอยู่ ณ มุมถนนซึ่งหากไม่สังเกตก็ไม่อาจรู้ว่ามีใครหลบซ่อนตัวอยู่ เสียงคุยของชายสองคนที่อยู่ไม่ไกลมากลอดเข้ามาในหู ทำให้เจ้าของเงารู้สึกตื่นตัว แต่เสียงที่พูดนั้นกลับเบาเหมือนราวกลับกลัวใครได้ยินทั้งๆที่ไม่รู้ว่ามีอีกคนซ่อนตัวอยู่ในเงามืด

                “จัดการมันซะ แล้วหนีไปสักพัก” เสียงชายคนหนึ่งกำลังพูด เหมือนออกคำสั่ง

                “ครับนาย!” ชายอีกคนที่คาดว่าน่าจะเป็นลูกน้องรับคำ

                สายตาคู่นี้ในมุมมืดกำลังมองสถานการณ์ อย่างสงบ ในใจก็สงสัยว่าคนที่ให้จัดการคือใคร แล้วชายผู้เป็นนายก็เดินย้อนกลับไปทางเดิมที่เพิ่งเดินมา เจ้าของเงาก้มดูนาฬิกา ที่บอกเวลา เกือบเที่ยงคืน แล้วรอ รอ รอจนกว่าชายผู้เป็นนายเดินจะเดินไปจนหลับตา และหันกลับมามองที่ลูกน้อง ที่กำลังจะไปทำงานที่ได้รับมอบหมาย ซึ่งตอนนี้กำลังยืนอยู่กลางถนน

                ร่างบางเคลื่อนที่อย่างพลิ้วไหว และกระฉับกระเฉงออกจากมุมถนน มือเรียวถือด้ามปืนอย่างถนัด มายืนอยู่ด้านหลังชายผู้เป็นลูกน้องที่ยังไม่รู้ถึงจุบจบของตัวเอง แขนเล็กๆยกขึ้นขนานกับพื้น นิ้วเรียวแตะไกปืนพร้อมเหนี่ยว และเหมือนว่าความตายมาสะกิดหลัง ชายผู้เป็นลูกน้องจับปืนแล้ว หันหลังมา ...

                ปัง!

                ลูกกระสุนทะลุผ่านกะโหลกหน้าผากไปอย่างง่ายดาย เลือดไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายเหมือนกับว่ามีใครกำลังเปิดก๊อกน้ำ ที่เป็นน้ำเลือดทิ้งไว้ ร่างใหญ่ล้มลงกับพื้น แล้วตายอย่างอนาถ สายตาของเธอมองร่างใหญ่นั้นอย่างเหยียดหยาม ก่อนที่จะกดโทรศัพท์ หาใครสักคน แล้วบอกว่า...

                “สำเร็จ”

                เวลาผ่านไปราว 5 นาที รถตำรวจและรถปอเต๊กตึ๊ง ก็มาถึงที่เกิดเหตุตำรวจ 4 – 5 นายเดินเข้าไปดูศพแล้วถ่ายภาพ และสำรวจ ก่อนที่จะให้ปอเต๊กตึ๊งมาเก็บศพไป

                ฆาตกรต่อเนื่อง 15 ศพ เป็นฆาตกรที่ต้องจับตายเท่านั้น ซึ่งแม้แต่มือปราบมือดีก็ยังทำไม่ได้ และตำรวจต้องใช้เวลาตามหากว่า 3 ปี ก็ยังไม่พบ แต่สำหรับเธอคนนี้ใช้เวลาเตรียมตัวเพียง 2 อาทิตย์ ก็สามารถจับตายฆาตกรโหดได้ เธอไม่ใช่ยากูซ่า เธอไม่ใช่ตำรวจ เธอไม่ใช่สายลับ แต่เธอเป็นมือสังหารที่มีหน้าที่สังหารผู้ต้องหาที่ต้องจับตายเท่านั้น

 และเธอเป็นแค่...’เด็ก ม.ปลาย!’

“คุณทำได้ดีมาก” ตำรวจที่มียศเป็นถึงผู้การฯกล่าวกกับเธอ

                “ขอบคุณค่ะ เอ่อ ท่านคะ”

                “ว่าไง”

                “คือว่านายของพวกมันสั่งให้เก็บใครสักคนค่ะ แต่ดิฉันไม่รู้ว่าใคร”

                “อื้ม งั้นฝากคุณช่วยสืบอีกแรงได้ไหม ไม่ต้องทำก็ได้ถ้าไม่ว่าง ผมไม่บังคับ”

                “ค่ะท่าน ฉันจะพยายาม”

                “กลับบ้านได้แล้ว พรุ่งนี้คุณมีเรียนไม่ใช่หรอ”

                “ค่ะ” รับคำแล้วร่างบางก็หันหลังแล้วเดินจากไป เธอเลี้ยวหักมุมไปที่ถนนใหญ่ รถมินิคูเปอร์สีน้ำเงินจอดเด่นสง่าอยู่หน้าร้านขายยาเก่าๆแห่งหนึ่ง

                ปิ๊บ! ขาเรียวยาวก้าวขึ้นไปบนรถ ก่อนจะออกตัวอย่างแรง

                สายตาคมจ้องมองไปข้างหน้าอย่างมั่นคง สิ่งต่างๆข้างถนนผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ใครจะคิดล่ะว่าเด็ก ม.ปลายอย่างเธอจะทำอะไรได้ดียิ่งกว่ามือปลาบมือดีของกองปราบ สังหารนักผู้ต้องหาที่ขนาดมือดีๆทั้งหลายยังทำไม่ได้ เธอเป็นเสมือนเจ้าหญิงแห่งกองปราบ ด้วยหน้าตาที่สวยดั่งเจ้าหญิง ลุคที่สุดแสนจะเย็นชา และความเลือดเย็นของเธอ มีเพียงเธอเท่านั้นที่เหมาะกับฉายานี้ เจ้าหญิงมือสังหาร...